Okul Fobisi
Okul fobisi, okula gitme veya sınıfta durabilme ile ilişkili irrasyonel bir korku veya endişedir (Kearney, 2007). Bir çocuğun okula gitmekten kaçınması, dönemsel olarak veya sürekli olarak okula gitmek istememesi, okula gitmesi ancak daha sonra eve dönmesi veya dersin sonuna kadar sınıfta kalamaması tipiktir. Bir çocuk, sadece okul zamanında ailesiyle birlikte evde olma düşüncesiyle bile okula gitme konusunda üzüntü yaşayabilir. Keyfi sebeplerden değil de korku veya duygusal nedenlerden kaynaklanan okula devamsızlık ilk olarak 1932'de Broadwin tarafından tanımlanmıştır ve “okul fobisi” adı ilk olarak da anneden ayrılma nedeniyle çocuk kaygısının neden olduğu okul korkusu olarak tanımlanmıştır (Johnson ve ark., 1941).
Okul fobisi psikolojik bozukluk sınıflandırmalarında ayrı bir tanı değildir (APA, 2013) ancak kaygı bozuklukları ve depresyon gibi çocuk ve ergenlerde en sık görülen duygusal (içselleştirilmiş) bozuklukların klinik özelliklerinin bir parçasıdır. Okula gitmenin ya da okulda kalmanın reddedilmesi en çok ebeveynlerden ya da yakın insanlardan ayrılma kaygısı ya da akran/öğretmen etkileşimleri ya da sınav durumları gibi tiksindirici sosyal durumlardan kaynaklanır. Okul fobisi, televizyon izlemek, video oyunları oynamak veya bir çocuk okulda olmadığında ebeveynlerin dikkatini çekmek gibi okula devamsızlığın olumlu bir şekilde pekiştirilmesiyle de ortaya çıkabilir.
Çoğu çocuk bazen evde kalmak ister. Bu normal gelişen zihinsel eğilim ile ciddi okul fobisi arasındaki fark okul yokluğu süresindedir. Bir çocuk iki haftadan fazla duygusal nedenlerden dolayı okula gitmezse okul fobisinden bahsedilebilir. Akut okul fobisi, bir yıla kadar okula devamsızlık anlamına gelir ve daha küçük çocuklarda önemli değişikliklerden (aile ortamının değişmesi gibi) sonra daha sık görülür. Kronik okul fobisi, okula bir yıldan fazla devamsızlık anlamına gelir ve ergenler arasında daha sık görülür ve müdahalesi daha zordur (Kearney, 2007).
Kronik okul reddinin kaygı ile ilişkili bozukluklarla güçlü bir ilişkisi vardır (Jones ve Suveg, 2015). Yaygın tanılar arasında ayrılık kaygı bozukluğu, yaygın kaygı bozukluğu, sosyal fobi, özgül fobi ve kaygı ile uyum bozukluğu sayılabilir (Egger ve ark., 2003). Belirtilerle ilgili olarak yaşa bağlı eğilimler de var gibi görünmektedir. Örneğin küçük çocukların genellikle ayrılık kaygısı olduğu değerlendirilirken, ergenlerde fobiler göz önünde olma eğilimindedir (Heyne ve ark. 2001). Bu fobiler genellikle eleştirilme korkusunun irrasyonel olduğu sosyal durumlarla ilgilidir. Kaygı ile ilişkili bozukluğu olan kişilerde sıklıkla komorbid depresyon görülür ve kesinlikle, belirti konmuş veya alt klinik depresyonu olan çocuklarda okul reddi yaşam boyu yaygınlığı yüksektir (Egger ve ark., 2003). Okul reddi olan çocuklara okula gitmeleri için baskı uygulandığı zaman tartışmacı ve saldırgan davranışlar sergiledikleri görülmektedir. Bu tür dışsallaştırma davranışı, bu çocukların çoğuna karşı gelme bozukluğu belirtisi konmasına yol açar (Heyne ve ark., 2001). Okul reddinde, bu dışsallaştırıcı davranışın birden fazla ortamda gösterilmediğini, ancak öncelikle ev ortamına dahil edildiğini belirtmek önemlidir. Tanım olarak, sosyal ihmal ve şiddet gibi davranış bozukluğu tipi davranışlar, okul reddinin özelliği değildir, ancak daha çok devamsızlık ile ilişkilidir.
Okul fobisi, DSM-5’te kaygı bozuklukları başlığı altındaki özgül fobiler kategorisinde geçmektedir. DSM-5 belirtileri şu şekildedir (APA, 2013):
1. Belirli bir nesne veya durum hakkında belirgin endişe korkusu olabilir (örneğin uçak, yükseklik, hayvan, enjeksiyon almak ve kan görmek).
Not: Çocuklarda korku ya da endişe; ağlama, öfke, donma ya da tutunma ile ifade edilebilir.
2. Fobik nesne veya durum hemen hemen her zaman ani korku veya endişe uyandırır.
3. Fobik nesne veya durum aktif bir şekilde önlenir veya yoğun korku ve endişe ile katlanır.
4. Korku veya kaygı, belirli bir nesne veya durum tarafından ortaya konan gerçek tehlikeyle ve sosyokültürel bağlamla orantılı değildir.
5. Korku, endişe veya kaçınma tipik olarak 6 ay veya daha uzun sürer ayrıca kalıcıdır.
6. Korku, kaygı veya kaçınma; sosyal mesleki veya diğer önemli işleyiş alanlarında klinik olarak önemli bir sıkıntı veya bozulmaya neden olur.
7. Özgül bir nesne ya da duruma eşlik eden kaygı, panik atakları ya da fobik kaçınma, obsesif kompülsif bozukluk (örneğin bulaşma ile ilgili obsesyonu olan birinin kir ve pislikten kaçınması), travma sonrası stres bozukluğu (örneğin ağır bir stres etkenine eşlik eden uyaranlardan kaçınma), ayrılma kaygısı bozukluğu (örneğin okula gitmekten kaçınma), sosyal fobi (örneğin utanacak olma korkusu yüzünden toplumsal durumlardan kaçınma), agorafobi ile birlikte panik bozukluğun öyküsü olmaksızın agorafobi gibi başka bir mental bozuklukla daha iyi açıklanamaz.
Epidemiyolojisi
Okul çağındaki tüm çocukların yaklaşık %1-5'i bir noktada okulu reddetme davranışı göstermektedir (Tonge ve ark., 2002). Her yaşta ortaya çıkabilmesine rağmen, okul reddi 5-7 yaş ve 12-14 yaş arasında daha yaygındır. Bu yaş grupları sırasıyla ilkokul ve ortaokula geçiş dönemlerine karşılık gelmektedir (Heyne ve ark., 2001). Okul reddinin yaygınlığı cinsiyet, sosyo-ekonomi veya zekadan etkilenmiyor gibi görünmektedir (Hampe ve ark., 1973). Bir çalışma, okul reddi ve eşlik eden depresyonu olan ergenlerin yüksek yaşam boyu yaygınlığının, okul reddinde nedensel bir faktör olabilecek öğrenme güçlükleri yaşadıklarını göstermiştir (Naylor ve ark., 1994). Çocuklarda okul reddi için ebeveyn ve ailesel risk faktörlerinin değerlendirildiği bir çalışmada, ebeveynler tarafından fiziksel ceza verilmesi, ebeveyn veya çocukta organik hastalık öyküsü ve ebeveyn veya akrabada pozitif psikiyatrik öykü anlamlı bulunmuştur (Bahali ve ark., 2011). Literatürde çatışma, katı ebeveynlik veya izolasyon ve okul reddi gibi aile işlev bozukluklarının rolüyle ilgili çelişkili tartışmalar vardır (Bernstein ve Borchardt, 1996). Bu çeşitli etiyolojik faktörler, okul reddinin altında yatan heterojen doğayı ve olasılığını arttıran risk faktörlerini tanımlamaya yardımcı olmak için daha büyük örneklem büyüklükleriyle gelecekteki çalışmaların gerekliliğini vurgulamaktadır.
Bilişsel davranışçı terapi okul reddi ile başvuran vakalardaki sayısız sorunu ele almak için kullanılmıştır. Okul reddi için bilişsel davranışçı terapi, katılımı artırma konusunda umut vaat etse de bugüne kadar elde edilen sonuçlar karışık olmuştur. Okul reddi için bilişsel davranışçı terapi ile ilgili tedavi çalışmaları, sağlanan bilişsel davranışçı terapinin miktarına (yani seans süresi ve sıklığı) göre farklılık gösterir. Okul reddi için yoğun bilişsel davranışçı terapi, okulda geçirilen zamanın artmasında umut vaat ediyor. Klinisyenlere kısa bir zaman dilimi içinde (günlük) okul reddinin devam eden faktörlerini ele almak için gerekli zamanı sağlar. Ek olarak, becerileri geliştirmek ve ayrıca ortaya çıkan günlük sorunları ele almak için oturumda daha uzun süreye izin verir. Yoğun bilişsel davranışçı terapi ile bilişsel davranışçı terapiyi haftalık olarak doğrudan karşılaştırmak ve müdahaleye yanıtla ilişkili öğrenci özelliklerini incelemek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır (Hannan ve ark., 2019).
Kaynakça
American Psychiatric Association. (2013). Specific phobia. Diagnostic and statistical manual of mental disorders. Washington,DC: American Psychiatric Publishing, 197-202.
Bahali, K., Tahiroglu, A. Y. ve Seydaoglu, G. (2011). Parental psychological symptoms and familial risk factors of children and adolescents who exhibit school refusal. East Asian Arch Psychiatry, 21(4), 164-9.
Bernstein, G. ve Borchardt, C. (1996). School refusal: Family constellation and family functioning. Journal of Anxiety Disorder, 10(1), 1-19. https://doi.org/10.1016/0887-6185(95)00031-3
Broadwin, I. T. (1932). A contribution to the study of truancy. American Journal of Orthopsychiatry, 2(3), 253-259. https://doi.org/10.1111/j.1939-0025.1932.tb05183.x
Egger, H., Costello, J. ve Angold, A. (2003). School refusal and psychiatric disorders: a community study. Journal American Academy Child and Adolescent Psychiatry, 42(7), 797-807. https://doi.org/10.1097/01.CHI.0000046865.56865.79
Hampe, E., Miller, L., Barrett, C. ve Noble, H. (1973). Intelligence and school phobia. School Psychology, 11(1), 66-70.
Hannan, S., Davis, E., Morrison, S., Gueorguieva, R. ve Tolin, D. F. (2019). An Open Trial of Intensive cognitive-behavioral therapy for school refusal. Evidence-Based Practice in Child & Adolescent Mental Health, 4(1), 89-101. https://doi.org/10.1080/23794925.2019.1575706
Heyne, D., King, N. J., Tonge, B. J. ve Cooper, H. (2001). School refusal: epidemiology and management. Peadiatr Drugs, 3(10), 719-32. https://doi.org/10.2165/00128072-200103100-00002
Johnson, A. M., Falstein, E. I., Szurek, S. A. ve Svendsen, M. (1941). School phobia. American Journal of Orthopsychiatry, 11(4), 702–711. https://doi.org/10.1111/j.1939-0025.1941.tb05860.x
Jones, A. ve Suveg, C. (2015). Flying under the radar: School reluctance in anxious youth. School Mental Health, 7(3), 212-23.
Kearney, C. A. (2007). Forms and functions of school refusal behavior in youth: An empirical analysis of absenteeism severity. The Journal of Child Psychology and Psychiatry, 48(1), 53-61. https://doi.org/10.1111/j.1469-7610.2006.01634.x
Naylor, M., Staskowski, M., Kenney, M. ve King, C. (1994). Language disorders and learning disabilities in school-refusing adolescents. Journal of America Academy Child and Adolescent Psychiatry, 33(9), 1331-1337. https://doi.org/10.1097/00004583-199411000-00016
Tonge, B., Cooper, H., King, N. ve Heyne, D. (2002). School refusal: description and management. Current Therapeutics, 43(3), 55-61. 10.2165/00128072-200103100-00002
Okul fobisi psikolojik bozukluk sınıflandırmalarında ayrı bir tanı değildir (APA, 2013) ancak kaygı bozuklukları ve depresyon gibi çocuk ve ergenlerde en sık görülen duygusal (içselleştirilmiş) bozuklukların klinik özelliklerinin bir parçasıdır. Okula gitmenin ya da okulda kalmanın reddedilmesi en çok ebeveynlerden ya da yakın insanlardan ayrılma kaygısı ya da akran/öğretmen etkileşimleri ya da sınav durumları gibi tiksindirici sosyal durumlardan kaynaklanır. Okul fobisi, televizyon izlemek, video oyunları oynamak veya bir çocuk okulda olmadığında ebeveynlerin dikkatini çekmek gibi okula devamsızlığın olumlu bir şekilde pekiştirilmesiyle de ortaya çıkabilir.
Çoğu çocuk bazen evde kalmak ister. Bu normal gelişen zihinsel eğilim ile ciddi okul fobisi arasındaki fark okul yokluğu süresindedir. Bir çocuk iki haftadan fazla duygusal nedenlerden dolayı okula gitmezse okul fobisinden bahsedilebilir. Akut okul fobisi, bir yıla kadar okula devamsızlık anlamına gelir ve daha küçük çocuklarda önemli değişikliklerden (aile ortamının değişmesi gibi) sonra daha sık görülür. Kronik okul fobisi, okula bir yıldan fazla devamsızlık anlamına gelir ve ergenler arasında daha sık görülür ve müdahalesi daha zordur (Kearney, 2007).
Kronik okul reddinin kaygı ile ilişkili bozukluklarla güçlü bir ilişkisi vardır (Jones ve Suveg, 2015). Yaygın tanılar arasında ayrılık kaygı bozukluğu, yaygın kaygı bozukluğu, sosyal fobi, özgül fobi ve kaygı ile uyum bozukluğu sayılabilir (Egger ve ark., 2003). Belirtilerle ilgili olarak yaşa bağlı eğilimler de var gibi görünmektedir. Örneğin küçük çocukların genellikle ayrılık kaygısı olduğu değerlendirilirken, ergenlerde fobiler göz önünde olma eğilimindedir (Heyne ve ark. 2001). Bu fobiler genellikle eleştirilme korkusunun irrasyonel olduğu sosyal durumlarla ilgilidir. Kaygı ile ilişkili bozukluğu olan kişilerde sıklıkla komorbid depresyon görülür ve kesinlikle, belirti konmuş veya alt klinik depresyonu olan çocuklarda okul reddi yaşam boyu yaygınlığı yüksektir (Egger ve ark., 2003). Okul reddi olan çocuklara okula gitmeleri için baskı uygulandığı zaman tartışmacı ve saldırgan davranışlar sergiledikleri görülmektedir. Bu tür dışsallaştırma davranışı, bu çocukların çoğuna karşı gelme bozukluğu belirtisi konmasına yol açar (Heyne ve ark., 2001). Okul reddinde, bu dışsallaştırıcı davranışın birden fazla ortamda gösterilmediğini, ancak öncelikle ev ortamına dahil edildiğini belirtmek önemlidir. Tanım olarak, sosyal ihmal ve şiddet gibi davranış bozukluğu tipi davranışlar, okul reddinin özelliği değildir, ancak daha çok devamsızlık ile ilişkilidir.
Okul fobisi, DSM-5’te kaygı bozuklukları başlığı altındaki özgül fobiler kategorisinde geçmektedir. DSM-5 belirtileri şu şekildedir (APA, 2013):
1. Belirli bir nesne veya durum hakkında belirgin endişe korkusu olabilir (örneğin uçak, yükseklik, hayvan, enjeksiyon almak ve kan görmek).
Not: Çocuklarda korku ya da endişe; ağlama, öfke, donma ya da tutunma ile ifade edilebilir.
2. Fobik nesne veya durum hemen hemen her zaman ani korku veya endişe uyandırır.
3. Fobik nesne veya durum aktif bir şekilde önlenir veya yoğun korku ve endişe ile katlanır.
4. Korku veya kaygı, belirli bir nesne veya durum tarafından ortaya konan gerçek tehlikeyle ve sosyokültürel bağlamla orantılı değildir.
5. Korku, endişe veya kaçınma tipik olarak 6 ay veya daha uzun sürer ayrıca kalıcıdır.
6. Korku, kaygı veya kaçınma; sosyal mesleki veya diğer önemli işleyiş alanlarında klinik olarak önemli bir sıkıntı veya bozulmaya neden olur.
7. Özgül bir nesne ya da duruma eşlik eden kaygı, panik atakları ya da fobik kaçınma, obsesif kompülsif bozukluk (örneğin bulaşma ile ilgili obsesyonu olan birinin kir ve pislikten kaçınması), travma sonrası stres bozukluğu (örneğin ağır bir stres etkenine eşlik eden uyaranlardan kaçınma), ayrılma kaygısı bozukluğu (örneğin okula gitmekten kaçınma), sosyal fobi (örneğin utanacak olma korkusu yüzünden toplumsal durumlardan kaçınma), agorafobi ile birlikte panik bozukluğun öyküsü olmaksızın agorafobi gibi başka bir mental bozuklukla daha iyi açıklanamaz.
Epidemiyolojisi
Okul çağındaki tüm çocukların yaklaşık %1-5'i bir noktada okulu reddetme davranışı göstermektedir (Tonge ve ark., 2002). Her yaşta ortaya çıkabilmesine rağmen, okul reddi 5-7 yaş ve 12-14 yaş arasında daha yaygındır. Bu yaş grupları sırasıyla ilkokul ve ortaokula geçiş dönemlerine karşılık gelmektedir (Heyne ve ark., 2001). Okul reddinin yaygınlığı cinsiyet, sosyo-ekonomi veya zekadan etkilenmiyor gibi görünmektedir (Hampe ve ark., 1973). Bir çalışma, okul reddi ve eşlik eden depresyonu olan ergenlerin yüksek yaşam boyu yaygınlığının, okul reddinde nedensel bir faktör olabilecek öğrenme güçlükleri yaşadıklarını göstermiştir (Naylor ve ark., 1994). Çocuklarda okul reddi için ebeveyn ve ailesel risk faktörlerinin değerlendirildiği bir çalışmada, ebeveynler tarafından fiziksel ceza verilmesi, ebeveyn veya çocukta organik hastalık öyküsü ve ebeveyn veya akrabada pozitif psikiyatrik öykü anlamlı bulunmuştur (Bahali ve ark., 2011). Literatürde çatışma, katı ebeveynlik veya izolasyon ve okul reddi gibi aile işlev bozukluklarının rolüyle ilgili çelişkili tartışmalar vardır (Bernstein ve Borchardt, 1996). Bu çeşitli etiyolojik faktörler, okul reddinin altında yatan heterojen doğayı ve olasılığını arttıran risk faktörlerini tanımlamaya yardımcı olmak için daha büyük örneklem büyüklükleriyle gelecekteki çalışmaların gerekliliğini vurgulamaktadır.
Bilişsel davranışçı terapi okul reddi ile başvuran vakalardaki sayısız sorunu ele almak için kullanılmıştır. Okul reddi için bilişsel davranışçı terapi, katılımı artırma konusunda umut vaat etse de bugüne kadar elde edilen sonuçlar karışık olmuştur. Okul reddi için bilişsel davranışçı terapi ile ilgili tedavi çalışmaları, sağlanan bilişsel davranışçı terapinin miktarına (yani seans süresi ve sıklığı) göre farklılık gösterir. Okul reddi için yoğun bilişsel davranışçı terapi, okulda geçirilen zamanın artmasında umut vaat ediyor. Klinisyenlere kısa bir zaman dilimi içinde (günlük) okul reddinin devam eden faktörlerini ele almak için gerekli zamanı sağlar. Ek olarak, becerileri geliştirmek ve ayrıca ortaya çıkan günlük sorunları ele almak için oturumda daha uzun süreye izin verir. Yoğun bilişsel davranışçı terapi ile bilişsel davranışçı terapiyi haftalık olarak doğrudan karşılaştırmak ve müdahaleye yanıtla ilişkili öğrenci özelliklerini incelemek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır (Hannan ve ark., 2019).
Kaynakça
American Psychiatric Association. (2013). Specific phobia. Diagnostic and statistical manual of mental disorders. Washington,DC: American Psychiatric Publishing, 197-202.
Bahali, K., Tahiroglu, A. Y. ve Seydaoglu, G. (2011). Parental psychological symptoms and familial risk factors of children and adolescents who exhibit school refusal. East Asian Arch Psychiatry, 21(4), 164-9.
Bernstein, G. ve Borchardt, C. (1996). School refusal: Family constellation and family functioning. Journal of Anxiety Disorder, 10(1), 1-19. https://doi.org/10.1016/0887-6185(95)00031-3
Broadwin, I. T. (1932). A contribution to the study of truancy. American Journal of Orthopsychiatry, 2(3), 253-259. https://doi.org/10.1111/j.1939-0025.1932.tb05183.x
Egger, H., Costello, J. ve Angold, A. (2003). School refusal and psychiatric disorders: a community study. Journal American Academy Child and Adolescent Psychiatry, 42(7), 797-807. https://doi.org/10.1097/01.CHI.0000046865.56865.79
Hampe, E., Miller, L., Barrett, C. ve Noble, H. (1973). Intelligence and school phobia. School Psychology, 11(1), 66-70.
Hannan, S., Davis, E., Morrison, S., Gueorguieva, R. ve Tolin, D. F. (2019). An Open Trial of Intensive cognitive-behavioral therapy for school refusal. Evidence-Based Practice in Child & Adolescent Mental Health, 4(1), 89-101. https://doi.org/10.1080/23794925.2019.1575706
Heyne, D., King, N. J., Tonge, B. J. ve Cooper, H. (2001). School refusal: epidemiology and management. Peadiatr Drugs, 3(10), 719-32. https://doi.org/10.2165/00128072-200103100-00002
Johnson, A. M., Falstein, E. I., Szurek, S. A. ve Svendsen, M. (1941). School phobia. American Journal of Orthopsychiatry, 11(4), 702–711. https://doi.org/10.1111/j.1939-0025.1941.tb05860.x
Jones, A. ve Suveg, C. (2015). Flying under the radar: School reluctance in anxious youth. School Mental Health, 7(3), 212-23.
Kearney, C. A. (2007). Forms and functions of school refusal behavior in youth: An empirical analysis of absenteeism severity. The Journal of Child Psychology and Psychiatry, 48(1), 53-61. https://doi.org/10.1111/j.1469-7610.2006.01634.x
Naylor, M., Staskowski, M., Kenney, M. ve King, C. (1994). Language disorders and learning disabilities in school-refusing adolescents. Journal of America Academy Child and Adolescent Psychiatry, 33(9), 1331-1337. https://doi.org/10.1097/00004583-199411000-00016
Tonge, B., Cooper, H., King, N. ve Heyne, D. (2002). School refusal: description and management. Current Therapeutics, 43(3), 55-61. 10.2165/00128072-200103100-00002
|
Yazan
|
Bu makaleden alıntı yapmak
için alıntı yapılan yazıya aşağıdaki ibare eklenmelidir: "Okul Fobisi" başlıklı makalenin tüm hakları yazarı Uzm.Psk.Burcu BÜGE'e aittir ve makale, yazarı tarafından TavsiyeEdiyorum.com (http://www.tavsiyeediyorum.com) kütüphanesinde yayınlanmıştır. Bu ibare eklenmek şartıyla, makaleden Fikir ve Sanat Eserleri Kanununa uygun kısa alıntılar yapılabilir, ancak Uzm.Psk.Burcu BÜGE'nin izni olmaksızın makalenin tamamı başka bir mecraya kopyalanamaz veya başka yerde yayınlanamaz. |
Beğenin 
Yazan Uzman
|
| Makale Kütüphanemizden | ||||
|
Sitemizde yer alan döküman ve yazılar uzman üyelerimiz tarafından hazırlanmış ve pek çoğu bilimsel düzeyde yapılmış çalışmalar olduğundan güvenilir mahiyette eserlerdir. Bununla birlikte TavsiyeEdiyorum.com sitesi ve çalışma sahipleri, yazıların içerdiği bilgilerin güvenilirliği veya güncelliği konusunda hukuki bir güvence vermezler. Sitemizde yayınlanan yazılar bilgi amaçlı kaleme alınmış ve profesyonellere yönelik olarak
hazırlanmıştır. Site ziyaretçilerimizin o meslekle ilgili bir uzmanla görüşmeden, yazı içindeki bilgileri kendi başlarına kullanmamaları gerekmektedir. Yazıların telif hakkı tamamen yazarlarına aittir, eserler sahiplerinin muvaffakatı olmadan hiçbir suretle çoğaltılamaz, başka bir
yerde kullanılamaz, kopyala yapıştır yöntemiyle başka mecralara aktarılamaz. Sitemizde yer alan herhangi bir yazı başkasına ait telif haklarını ihlal ediyor, intihal içeriyor veya yazarın mensubu bulunduğu mesleğin meslek için etik kurallarına aykırılıklar taşıyorsa, yazının kaldırılabilmesi için site yönetimimize bilgi verilmelidir.
